In mijn jonge jaren begon ik een voorliefde te ontwikkelen voor synthesizers en orgels. Het is dan ook niet vreemd dat mijn muziekvoorkeur al snel uitging naar de symphonische rock muziek. Groepen als: Genesis, Yes, Emerson-Lake-Palmer en later Camel, Asia en UK werden mijn meest favoriete bands. Toetsenisten als: Tony Banks, Rick Wakeman (die ik tot mijn grote vreugde persoonlijk heb ontmoet tijdens het Midem in Cannes) en Keith Emerson behoren tot mijn grootste inspirators.

Toen ik 16 jaar was kocht ik een zelfbouw orgel van mijn buurman, waar ik acuut de zaag in zette en bewerkte met mijn soldeerbout. Dit alles om nieuwe sounds te ontdekken en te creëren. Ik realiseerde in tegenstelling tot mijn oudere zuster dat synthesizers DE toekomst zouden zijn als het gaat om het maken van pop-muziek. Door kranten te gaan bezorgen en te werken als DJ in het “Koetsje” in Nijverdal sprokkelde ik mijn centen bij elkaar om mijn eerste toetsen en opname apparatuur te kunnen kopen. Later gedurende mijn Luchtmacht periode kocht ik de Polymoog synthesizer waar ik uiteindelijk “Desire” op componeerde. Het ding kostte 2e hands nog maar liefst 8000 gulden. In die tijd voor mij erg veel geld. (Ik zie nog de blik van mijn moeder toen ik haar vertelde wat ik ging doen.)

Het was ook in die periode (begin jaren-80) dat ik Gerto Heupink ontmoette die, zo bleek, dezelfde hobby en visie er op na te houden. 2 Weken na onze ontmoeting stonden mijn synths bij hem in de hobby kamer in Enschede en was onze eerste studio een feit. Na 3 maanden van experimenteren en opnemen togen wij met onze krakkemikkige demo’s naar platenmaatschappij Dureco in Weesp en gingen 3 uurtjes later naar huis met een mondelinge toezegging van een platencontract. We waren zo uitzinnig van vreugde dat we 3 straten verwijderd van de studio de auto even aan de kant hebben gezet en een vreugde dansje om de auto hebben gemaakt.

Enkele maanden later kwam onder onze artiesten naam: “FUTURE WORLD ORCHESTRA” onze eerste single uit, “Desire” genaamd. De single werd internationaal een bescheiden hit en kwam in Italië zelfs even op 1. Daarna kwamen nog de singles: “I’m not afraid of the Future”, “E.T.” en “Roulette” die in 1984 finish tune werd tijdens de “Tour de France” op Hilversum 2 (huidige NPO-Radio 2). Met Future World Orchestra maakten Gerto en ik uiteindelijk 2 LP-Albums: “Mission Completed” en “Turning Point”.

Het succes zorgde er tevens voor dat we gevraagd werden om als studio/sessie-muzikanten op te treden waardoor we veel leerden (muziek)productionele ervaringen opdeden.Halverwege de crisisjaren-80 gingen Gerto en ik muzikaal gezien uit elkaar maar bleven wij ieder afzonderlijk muziek produceren. Met Gerto ben ik nog steeds goed bevriend en spreek hem wekelijks.

Hierna heb ik talloze muziekproducties mogen maken voor diverse media en ben ik tevens popmuziek blijven produceren voor Futureworld Orchestra dat ik onder mijn eigen label ging uitbrengen: “Goose Pimples Music/Websongs”.

Een belangrijk wapenfeit is het componeren en produceren van de vele TV-Leaders voor RTV Oost.